Lijn

Ik raapte het zomaar van de mat, op een zaterdagmorgen. Wereldnieuws. Obama wil de wereld kernwapenvrij. Wie niet, nu alweer dertig jaar geleden? Wie had niet zo’n button? Had jij dat vrouwtje dat een bom de wereld uit schopte? Nee, ik had dat rijtje duwende poppetjes, … om te beginnen uit Nederland. Mijn moeder ging met een tas van Vrouwen voor Vrede naar college.

Voor ‘Stop de neutronenbom’ had ik zelf een poster gemaakt – nogal pathetisch, als ik hem me nu weer voor de geest haal. Dikke, rode stippellijnen ketsen af op gebouwen, maar stoppen in het hart van een bloem. Er lekt een druppel bloed uit.

Apetrots toen hij – met Vredeszondag? – in de kerk mocht hangen, nou ja, in de ontmoetingsruimte ervoor. Puberse woede en verdriet toen bleek dat ik hem niet meer terugkreeg: de koster had hem weggegooid. Dat werd in één keer goed gemaakt door deze zaterdagkrant.

Even mam bellen! O nee.

Me ineens in een lijn voelen staan.

Toen in mei 2004 de hervormden, de lutheranen en de gereformeerden besloten voortaan samen Protestantse Kerk in Nederland te zijn, dacht ze hardop dat haar ouders dat hadden willen meemaken. En toen in oktober 2004 De Nieuwe Bijbelvertaling werd gepresenteerd, vertelde ze, uitgebreider, dat haar vader en moeder, opa en oma in 1951 meteen op de ‘nieuwe vertaling’ waren overgegaan – en ik dacht: blij dat zij deze nog meemaakt.

En nu ga ik mijn kinderen vertellen hoe blij oma geweest zou zijn met deze kop in de krant.

Wie weet hoe zij de lijn weer gaan voortzetten. De familiemythe van progressief – jij in jouw klein hoekje en ik in het mijn.

Zie ook www.nonukes.nl