Bretagne

Ik had me erop ingesteld: Bretagne is niet de Méditerranée. Maar dit jaar leek het er veel op. Op de warmste dag stapten we in de auto om ons door de airco te laten afkoelen. Over de kustweg zoefden naar het westen. De zee was van allerlei blauwen. Van hemels- via baby- naar groenblauw, blauwgroen en doorschijnend wittewijnflessengroen – met donkere vlekken van rotsen vol mosselen.

We keken er van boven op neer en over uit en ik voelde me ontzettend op vakantie – moest er de cher et tendre even van knuffelen.

In de diepte lag een strandje. Een jonge vrouw smeerde een kindje in, het kon niet wachten om naar het water te dribbelen. Een oudere dame stond tot haar knieën in het water. Ze boog zich voorover en maakte haar armen nat. Wat verder in zee snorkelde een man rond een rots. Langs de vloedlijn liepen meisjes in donkerblauwe rokken en bloesjes. Bij hen liep een non, in een wit habijt en met een lange zwarte sluier. Hun leidster? Ik probeerde een foto van het groepje te maken, maar het was te ver weg.

‘Verder rijden?’ We reden verder. Eigenlijk wilde ik onderduiken in al dat blauw en groen. Maar de kustweg verliet de kust. ‘Zullen we teruggaan?’ We keerden en vonden de zee terug, achter een bosje parasoldennen. Tussen de stammen liep een paadje naar beneden, naar het strand.

Bleken we bij het strand terecht gekomen waar we eerder op hadden uitgekeken. Bleek de non niet de leidster van de meisjes, maar een van hen. Ze waren samen aan het pootje baden, de meisjes tilden hun rok op, zij liet haar habijt door het water slieren.

Ik had me inmiddels in mijn bikini gewurmd. Gauw naar het water. Maar hoe warm het ook was, het water was toch wel zo koel dat ik even van tien terug moest tellen. Net voor ik dóór ging, zag ik een vis zwemmen, een vis zoals een kind hem tekent. Als een kind stampte ik door het water, ik liet me drijven, trappelde en sloeg school. Maar toen ik weer uit het water wilde gaan, was ik gegeneerd. Zat m’n topje nog goed? Men wil immers geen aanstoot geven.

Twee frêle Françaises très bronzées deelden die gêne niet. Zij schreden topless de zee in, en even later er weer uit. In een hippe zwarte cabrio verdwenen ze over de kade uit beeld. Op de kademuur zat het nonnenmeisje. Met haar benen spreidde ze haar rok om hem te laten drogen. De zoom was smoezelig.