Aspergesoep

Toegegeven, ik ben geen culinair genie.

En nee, ik heb niet, voor ik begon te koken, eerst het hele recept doorgelezen.

Maar ik ben in de val gelokt door Albert H. Hij verkocht vóór Pasen een bouwpakket voor aspergesoep, compleet met recept-in-duidelijke-stappen, dat door zijn hele vormgeving uitstraalde: doe het zo en u krijgt de perfecte soep van het plaatje!

Stap 1, dat waren de schoonmaakwerkzaamheden: Schil de asperges, …

Ja, dat wist ik nog, van onder het kopje naar onder, met een dunschiller. Maar ik was vergeten hoe preuts asperges zijn en dat ze niet willen worden uitgekleed. En doe je het toch, dan kleven hun schilletjes aan alles: zowel aan je vingers als aan het dunschillertje. Dan moet je met gevaar voor je vingertoppen de schilsels van het mesje peuteren, na elke asperge weer. Weg dus met die troep, hop, in het emmertje met GFT, waar ze al snel gezelschap krijgen van uien- en aardappelschillen.

Met stap 2 begint het koken: de sjalotsnippers mogen met wat kerrie in olie fruiten. Met stap 3 gaat het al meer op soep lijken. Ik mag een maatbeker met water vullen:

Stap 3: Doe 1 liter water, de groentebouillontabletten en de schillen in de pan en kook ca. 30 minuten.

Párdón?! Heb ik iets gemist? Mijn ogen vliegen terug naar stap 1. Maar nee, géén ‘en bewaar de schillen’ !!!

Heel even overweeg ik om ze weer uit het emmertje te vissen, de schillen… Ik zal niet in details treden, maar wat eenmaal in mijn GFT-emmertje is gedeponeerd, dat kan écht niet meer in de soep.

Dus toen heb ik maar soep getrokken van de geschilde en in stukjes van 2 cm gesneden asperges zelf.

Het oordeel van zoonlief, die niet van aspergesoep houdt, vatte het resultaat goed samen: ‘lekker, hij  smaakt niet naar asperges, maar naar room.’

En het ergste is nog dit: ergens tussen mijn onderbewustzijn en mijn handen zweefde de herinnering aan wat ooit een vriend zei: als je asperges kookt, bewaar dan de schillen, daar kun je nog soep van trekken.