Lef & Lol

Zoon gaat stoppen bij het Jeugdtheaterhuis. Geen vijfde jaar. Hij zegt het langs zijn neus weg, de dag na de première van het vierdejaars toneelstuk. Hart, over wat er kan gebeuren tussen mensen als de een onzeker is, de ander verlangt, weer een ander manipuleert en een vierde doordraait. Natuurlijk ben ik ernstig bevooroordeeld, maar hij was góéd! Zijn spijkerbroek was geen kostuum, die hing net zo laag als in zijn gewone leven. Erboven een geel T-shirt en een groen vest uit de verkleedkoffer van het Huis. Akelig goed speelde hij een jonge, Jago-achtige figuur. ‘Hè, vriend?!’

Vier dagen later krijgen we nog een toegift: plaatsen in de schouwburg voor het open podium van zijn school. Hij zou zingen. Wij knepen hem… Hij denkt overal maar zo makkelijk over, hij heeft nog nooit gezongen, en dan nu met een microfoon, voor zoveel mensen… Ja, heel fijn, zulke trotse ouders die er alle vertrouwen in hebben.

Het zou een soort twee meter-sessie worden, versterkt akoestisch, een vriend van hem zou gitaar spelen. Voor de leerlinge die hen aankondigde was een ad remme tekst geschreven: ‘Dit is Max, hij zingt nog niet zo lang als hij lang is.’ De rest ging verloren in het gejoel en gejuich dat van het tweede balkon golfde – hun vriendengang.

Hij hannest aan de standaard van de microfoon. Er komt een jongen in het zwart op zijn hurken het toneel op snellen. Die schuift de standaard uit en schroeft hem professioneel weer vast. Zoon legt zijn handen om de mic en zingt. Hij zingt de zaal stil.

So lately, I’ve been wonderin’,
Who will be there to take my place,
When I’m gone, you’ll need love,
To light the shadows on your face.

De zoele stilte van een zomeravond – en toch kippenvel.

En dan is het alweer voorbij. Gitarist en zoon vallen elkaar in de armen, slaan elkaar op de rug. Applaus. Applaus!

‘Hoe was Max’ voorstelling?’ vraagt mijn zus een paar dagen later. Ik vertel over toneel en muziek, inclusief bedenkingen én trots. Zegt ze: ‘Jij ging toch ook gewoon staan zingen op de muziekavond?’

Ai… die parallel had ik niet gezien.

En nou gaat hij stoppen.

Oké…