Een gebeurtenis van niks

Na afloop van een afspraak in Utrecht nam ik de verkeerde oprit naar de A12, waardoor ik naar het oosten reed, in plaats van naar het westen, waar ik toch woon (vrouw achter het stuur hè). Dus keek ik uit naar de eerstvolgende afrit. Dat was die bij Houten, dus dat zou goed komen. Er ligt daar een megarotonde vanwaar je allerlei provinciale wegen op kunt en ook de snelweg in tegenovergestelde richting.

In no time stond ik voor de goede oprit, het stoplicht hoefde alleen nog maar op groen te springen. Op de baan naast me schoof een donkergrijze auto, er leek iets vreemds mee aan de hand – uit mijn ooghoek. Quasi-onopvallend keek ik opzij. Het was 5 december, maar op het dak van de auto lag al een kerstboom. Als een rollade in een netje, met z’n afgezaagde stammetje naar voren en vastgesnoerd onder twee spanbanden.

In de auto zat een jochie op de bijrijdersplaats, ook in de riemen. Naast hem boog – nam ik maar aan – zijn vader zich iets naar hem over. Het was toch nog rood. Ik stak mijn duim omhoog, wees naar zijn vrachtje en deed nog eens ‘goed bezig’.

Hij grijnsde en maakte met twee handen een gebaar dat ik las als ‘nu is ’ie nog zó, maar straks, als we ’m vrijlaten, is ’ie zó’. Deze vuist op deze vuist bloeide één twee open. Ik knikte dat ik me dat helemaal kon voorstellen en mimiekte ‘mooooi!!’

Toen sprong het licht op groen en stoof hij vóór me de snelweg op – nee, ik ga niet generaliseren over mannen achter het stuur. Zolang het moest reed ik 80, maar bij De Meern mag je 100 en even verder 130 – ’s zien of ik Mr. Kerstboom nog kon inhalen. Dat lukte, maar hij zat al op de uitvoegstrook naar Leidsche Rijn. Oké, da-hag stoere papa met zoon en boom. Ik stelde me voor hoe hij zich erop verheugd had om met dat menneke helemaal naar de andere kant van de stad te rijden om exact de goede boom te scoren.

Dat en die gebarentaal bij het stoplicht – dat was dit jaar mijn sinterklaascadeau.